Content

BEN GÖLGELERİN DİLİYLE KONUŞUYORUM

GÖĞE BAKAN ADAM

şiir

MURAT KAYALI

Düşüncelerin zamansızlığını bildiği için

Bir filozofun kösteğinin yelkovanı sudan, akrebide kumdandır

İçine kalpler koyduğum cam kavanozlarım çoğalıyor

Hayatımın rafında, azalmak bu olmalı

Kaybolduğunu bilemeyecek kadar kayıp degilsen

Bana kendini gösterirmisin dünya haritasında

Bugün kalbine bir lunapark kurulmuş belli

Gözlerinde çocuk kahkahaları duyuyorum

Ne kadar güzel güler bir kadın gözyaşlarını silerken

En temel içgüdümüz sevmek olmasaydı

kendilerine böyle hayvanca acılar çektirmesine rağmen

Aşkı istermiydi insanlar.

Adam bir oturuşta iki porsiyon yedi

Sanırım birisi yalnızlığı içindi

Ve kimileri için hayat

Bir limon sandığı üzerinde otururken

Kırmızı kadifeden bir divana uzanmayı düşlemeye benzer.

Sevinçleri kepenk indirmiş bir kalpten geçiyorum

Sokaklarında hüzün köpekleri uluyor

Küçük görme insan ellerini

Onlar birbirine tutununca nerelere uzanır bilemezsin

Onların gücünü hayal bile edemezsin

Şiirin kutsal parmağı bana dokunduğu zaman

Ben gölgelerin diliyle konuşuyorum

Aşıklar et oburdurlar, onlar birbirlerinin kalplerini yerler

Koca bir sayfa ölümün

Kenarına ufak harflerle yazılmış bir nottur hayatım

Yamyamların kemik koleksiyonu varmıdır bilemem

Kalp biriktirenler gördüm

Ben bu hayat deryasında,

Her dalgaya pul veren bir balığım

Sen aklı selim esnafsın gönül pazarında

Ben aşk ağacında sebil narım

Ne kadar güzel güler bir kadın gözyaşlarını silerken

Ben gölgelerin diliyle konuşuyorum

BİR UZUN YOL BU

bir uzun yol bu

hem ayağıma hem karıncaya

tohumdan yaprağa

güneşsiz yürünmez

bir uzun yol bu

aklından kalbine

köprüler kurmadan gidilmez

sevgisiz sırat geçilmez

bir uzun yol bu

elim elinden tutmazsa

ayrı düşeriz ekmeğe suya

paylaşmadan varılmaz

bir uzun yol bu

insan olmadan aşılmaz

dayan kalbim dayan

kalpler var sana doğru koşan

bir uzun yol bu

gecesi kısrağına yılan

canı canandan ayıran

güneşsiz yürünmez

bir uzun yol bu

nefsten nefese

günahsız geçilmez

vakit gelmeden ölünmez

bir uzun yol bu

hem ayağıma hem karıncaya

tohumdan yaprağa

güneşsiz yürünmez

BOMBOŞ KALBİMİN ELLERİ

ben böyle anmak istemezdim seni

eski resimlerde bir yabancı gibi

ne kötü değil mi?

sevenin sevenden uzak gözleri

ve bomboş kalbimin elleri

ben böyle özlemek istemezdim seni

bahar görmeyen kardelenler gibi

ne kötü değil mi?

gülüşünden dudağından mahrum yaşamak

ve hasretinle her gün yanmak

ben böyle sevmek istemezdim seni

bomboş kalbimin elleri

AĞZIMI KELEBEKLER KİLİTLESİN

Yıldızlı gökyüzünü sürgüleyip

Gözlerimi kapatacağım bir gece

Sararmış düşler, solgun rüyalar görmeyeceğim.

Aşkını tamamlamamış olacak kalbim

Bir hayat daha olsa da yetmez, çekip gideceğim.

Ömür dediğin üç günlük, amenna

Bir bugün var elde, kayıp dün ve meçhul yarından sonra

Uzak düşmeye görsün insan sıcak sabahlara

İçinde bir ateş yansa bile

Aylardan hep bir soğuk Eylül´sün

Üşüdükce üşürsün.

Yıldızlara eyvallah deyip

Şiire susacağım bir gece

Satırlar yarım kalsın, son kıta tamam olmasın.

Dilime o mükemmel ebedi suskunluk dolansın

Denizler kadar derin ve yaylalar gibi serin

Ağzımı kelebekler kilitlesin

Yapraklar kadar dillensem de yetmez, çekip gideceğim.

Hayatlar kattıkça kısalttığım ömrüme geri döndüğümde

Zaman azalmıştı kendi derdime yetmeye

Çok uzaktım artık onlardan yardım istemeye

Baban olsa geri dönmüyor kimse

Çöldesin, annen orman bile giyinse

Çığlığıma çığlık katsam da duyulmayacak, çekip gideceğim.

Ağzımda süt kokusuyla

Bir çocuk büyütmeden ölüyorum.

Sokakların öksüzlüğünü arttırmadan gidiyorum.

Pencerede olmayacağım çöpçü geçerken

"Dün denizde yüzüyordu bunlar!" diyerek

Balık kafalarını gösterecek kedilere

Ben karaya varan

Imprint

Publisher: BookRix GmbH & Co. KG

Publication Date: 12-01-2014
ISBN: 978-3-7368-6049-0

Page 1 /